architektura wspomnień

Miała czarne, lakierowane sandały, bez pięt, rozmiar 37. Śliczny model. Nigdy do nich nie dorosłam, stopy zawsze wysuwały się do przodu. Potem urwały się paski.
 W salonie, na ścianie w kolorze groszku, wisiał wielki obraz.  Natchniony Jezus idzie między łanami zbóż, za nim dwunastu. Jest boso, uczniowe w sandałach, czyste niebo, maki, apostoł Jan wygląda jak kobieta. Pod obrazem stało łóżko nigdy nie ścielone, poduszki piętrzyły się u wezgłowia przykryte kapą dziergana na szydełku. Kawał kolorowej roboty w kształcie okręgów na wodzie. Okrągły był też stół i klosz lampy z frędzlami, zwisającej nad stolikiem. Okragły był tamborek i pudełko pełne naparstków i skłębionych nici.
Skrzypiała szafa. Na jej dnie znalazłam swoje zeszyty z pierwszej klasy, którym próbowała zmienić przeznaczenie i ocalić od płomieni. Nie na długo:(
Piec, z kafli w kolorze cynamonu, lśniący i ciepły zawsze do trzech czwartych wysokości. Przy piecu ślizgał sie fotel na cienkich metalowych nóżkach. Sztywny, chyba granatowy w czerwone cętki. Tata usiadł na nim kiedyś i wrzucił moje pierwsze lekcje w paszczę ognistych języków, głos uwiądł mi w gardle.
Żałowałam, że mieszkanie na parterze nie miało balkonu. Wielkie, drewniane okno otwierało sie ze zgrzytem. Na kilkanascie dni przed śmiercią, w maju, zrobiłam ci w nim ostatnie zdjęcie swoją Leicą. Klisza zaginęła.
W łazience buchał  półokragły, gazowy piec, zawsze ciągnęło od kamienistej podłogi, pachniało zjełczałym pudrem. Na szklanej półce stała drewniana buteleczka oleistych perfum. Okrągła, na rzeźbionej nóżce. Malowane róże odpryskiwały gdy brałam do rąk.

Dbałam o Nią na swój dziecinny sposób. Kiedy pewnego dnia na godzinę straciła wzrok i mowę, ze strachu odrętwiałam na całym ciele. Nastepnego dnia tarłam z zacięciem marchewki i robiłam surówki, kazałam jadać, bo betakarotem poprawia wzrok. Wzięłam sie za przepisywanie wielką trzcionka artykułów z gazet, łączyłam je zszywaczem, robiłam nagłówki i ilustracje. To była mozolna prasa;)
Chciałm by miała rozrywkę, a ona i tak wolała program pierwszy telewizji.
Czasem wychodziłysmy na spacer. Stacjonarny spacer na podwórkową ławkę:) Siedziałyśmy i jadły lody, palce sie kleiły, rozmowa nie zawsze.
Wydaje mi się, że skąpiłam jej czasu. Po szkole podrzucałam słoiki z obiadem, odgrzewałam naprędce, a potem leciałam na basen przyglądać się spod tafli wody swojej pierwszej miłości.
Kiedy jednak byłam, z takim samym błyskiem zainteresowania w oku słuchałam opowieści jak trzykrotnie wywinęła się śmierci.. Jako nastolatka, podczas zwiedzania kopalni kolejką wąskotorową, potem od Bolszewików i od Hitlerowców.

Kochana babciu, pamietam Cie siwiuteńką, pamietam brzmienie twojego głosu. Pamiętam jak śmiałysmy sie do rozpuku, kiedy na życzenie mojej siostry wyciagałaś sztuczna szczękę ;) Pamietam Twoje kostiumy non iron i tą chwilę, kiedy tata z mamą wniesli je w workach na przedpokój oznajmiając, że umarłaś.

Nie pożegnałam się z Toba. Nawet nie odwiedziłam w szpitalu.
 Czasami, choc juz nie tak często jak kiedyś, budze się ze snu i przez moment zyjesz, mam się do ciebie wybrać i ...

.. po chwili dalej jest mi przykro

(Mój roczek, babcia na pierwszym planie)