Nie za często, od święta raczej i inaczej niż w roku ubiegłym, biegam leśnymi scieżkami po drugiej stronie jezdni.
Zawsze się zarzekałam, że co jak co, ale pięt za szybko od powierzchni nie będę odrywała, bo maratończyków z czasem skraca i w ogóle nudne to bieganie jak flaki z majerankiem.
W zeszłym roku odmieniło mi sie o 180 stopni, zasmakowałam w przebieżkach i choć na początku z wywieszonym jęzorem i częściej pieszo, to zaczęłam jednak uprawiać regularnie. Było juz całkiem nieźle. Z czasem potrafiłam bez przystanku przebiec godzinkę...zreszta co ja się będę chwalić;)
Przyszła zima i bieganie stanęło w zaspie, mięśnie sie skurczyły, oddech wyrównał. Potem nastała tegoroczna wiosna, ja dalej nic, ale przyszło lato i wraz z nim moje wielkie nawrócenie na dobrą drogę;)
Obecnie sie rozgrzewam, ale dłużej to potrwa, gdyż oziębiło mój zapał wydarzenie z ostatnich dni.
Tutaj muszę jeszcze wprowadzić do tematu ścisle związany z nim kontekst:
1. Zanim się zapuszczę w las, biegnę w okolicy pewnej kamienicy, obok której istnieje ławka, na której żyje staruszek i przywiązany doń i do ławki pies.
Do dziś to był staruszek-pan, ale nomenklaturę zmieniam zasadniczo.
2. Zawsze darzyłam (darzę?) niewytłumaczoną, spontaniczną sympatią ludzi starych u "schyłku wieku" Może to próba oswajania przemijania i starości, wzruszają mnie staruszkowie i już.
Staruszek-pan, kole 80-tki, od zawsze obecny w scenariuszu, zwykł sie do mnie miło acz bezzębnie uśmiechać, machać ręką, krzyczeć cześć, więc i ja z dystansu odbijałam piłeczkę, bo to takie miłe preludium do późniejszej zadyszki.
Pies, jeśli na początku obszczekiwał mnie groźnie, tak z czasem karcony zaprzestał i zmądrzał.
Staruszek-pan okazał się być bezwstydnym zgredem, pies pozostał bez zmian.
Dziad wyszedł był niedawno na scieżkę i zatrzymał mnie w locie, chuchając próchniczo ...Pojdziesz ze mna tam (wskazał las), za parę dni mam rente to ci dam...Umówimy się?
Za co! No za co mi da?! Zanim ruszyłam z kopyta - niebo poszarzało, zieleń zmatowiała , spadł wodospad zimej wody, a potem wyrosło bujne drzewo środkowego palca.
Rozczarowanie, jednym słowem. Czołowe zderzenie z łysiną obleśnych zamiarów!
Łudziłam sie bardzo myslą, że wiano doświadczeń łagodzi obyczaje starszych ludzi i że impertynencja ulega naturalnemu zanikowi jak pamięć. Nie jest tak.
Jak jest więc?
Wyjątek potwierdza regułę? Jeden dziad wiosny nie czyni?
czy
Zachowaj dystans do swoich przekonań, przeczuć i tlącego sie próchna, bo a nuż sie oparzysz?
jedno i drugie zapewne.
Biegać nie zaprzestanę. Uciec od dziadostwa sie nie da, ale można szerokim łukiem potraktować.
Rzeczywistość weryfikuje rózne sprawy, wypłukuje lukier z myśli.
Dystans, jednak on!
Dystans jest ważny, im dłuższy tym zdrowiej, i dla ciała i dla ducha.
Zawsze się zarzekałam, że co jak co, ale pięt za szybko od powierzchni nie będę odrywała, bo maratończyków z czasem skraca i w ogóle nudne to bieganie jak flaki z majerankiem.
W zeszłym roku odmieniło mi sie o 180 stopni, zasmakowałam w przebieżkach i choć na początku z wywieszonym jęzorem i częściej pieszo, to zaczęłam jednak uprawiać regularnie. Było juz całkiem nieźle. Z czasem potrafiłam bez przystanku przebiec godzinkę...zreszta co ja się będę chwalić;)
Przyszła zima i bieganie stanęło w zaspie, mięśnie sie skurczyły, oddech wyrównał. Potem nastała tegoroczna wiosna, ja dalej nic, ale przyszło lato i wraz z nim moje wielkie nawrócenie na dobrą drogę;)
Obecnie sie rozgrzewam, ale dłużej to potrwa, gdyż oziębiło mój zapał wydarzenie z ostatnich dni.
Tutaj muszę jeszcze wprowadzić do tematu ścisle związany z nim kontekst:
1. Zanim się zapuszczę w las, biegnę w okolicy pewnej kamienicy, obok której istnieje ławka, na której żyje staruszek i przywiązany doń i do ławki pies.
Do dziś to był staruszek-pan, ale nomenklaturę zmieniam zasadniczo.
2. Zawsze darzyłam (darzę?) niewytłumaczoną, spontaniczną sympatią ludzi starych u "schyłku wieku" Może to próba oswajania przemijania i starości, wzruszają mnie staruszkowie i już.
Staruszek-pan, kole 80-tki, od zawsze obecny w scenariuszu, zwykł sie do mnie miło acz bezzębnie uśmiechać, machać ręką, krzyczeć cześć, więc i ja z dystansu odbijałam piłeczkę, bo to takie miłe preludium do późniejszej zadyszki.
Pies, jeśli na początku obszczekiwał mnie groźnie, tak z czasem karcony zaprzestał i zmądrzał.
Staruszek-pan okazał się być bezwstydnym zgredem, pies pozostał bez zmian.
Dziad wyszedł był niedawno na scieżkę i zatrzymał mnie w locie, chuchając próchniczo ...Pojdziesz ze mna tam (wskazał las), za parę dni mam rente to ci dam...Umówimy się?
Za co! No za co mi da?! Zanim ruszyłam z kopyta - niebo poszarzało, zieleń zmatowiała , spadł wodospad zimej wody, a potem wyrosło bujne drzewo środkowego palca.
Rozczarowanie, jednym słowem. Czołowe zderzenie z łysiną obleśnych zamiarów!
Łudziłam sie bardzo myslą, że wiano doświadczeń łagodzi obyczaje starszych ludzi i że impertynencja ulega naturalnemu zanikowi jak pamięć. Nie jest tak.
Jak jest więc?
Wyjątek potwierdza regułę? Jeden dziad wiosny nie czyni?
czy
Zachowaj dystans do swoich przekonań, przeczuć i tlącego sie próchna, bo a nuż sie oparzysz?
jedno i drugie zapewne.
Biegać nie zaprzestanę. Uciec od dziadostwa sie nie da, ale można szerokim łukiem potraktować.
Rzeczywistość weryfikuje rózne sprawy, wypłukuje lukier z myśli.
Dystans, jednak on!
Dystans jest ważny, im dłuższy tym zdrowiej, i dla ciała i dla ducha.
podziwiam Twój zapała do ruszania się w tempie szybszym niż szybki marsz, ja tego drugiego nie przekraczam z zasady :) (wyjąwszy oczywiście sytuacje ekstremalne, które na szczęście zdarzają mi się rzadko i do biegania zmuszana przez los nie jestem);
OdpowiedzUsuńa obleśne dziadzisko to, mam nadzieję, wyjątek potwierdzający regułę, że staruszkowie są mili, urokliwi i bezpieczni dla otoczenia, pozdrawiam :)
"Wesołe jest życie staruszka..."
OdpowiedzUsuńChoć tu mógłbym napisać "zboczone"
Kurcze, dziewczyny mają gorzej. Mnie już dawno żadna starsza pani nie zaoferowała niczego ;-)
Ok, rozpiszę się. Na temat oczywiście - studiując w Poznaniu dość często odwiedzałem legendarne targowisko "na Bema."
Po drodze na naiwnych czekały 3 lub 4 Cyganki, niemłode już tęgie panie, które za wszelką cenę chciały komuś powróżyć.
Mnie zawsze zaczepiały, aż w koncu wymyśliłem. Odpowiem po angielsku:
"I am sorry, I do not speak polish" - dałem soczystą angielszczyzną.
Baby wmurowało, ale jedna odważna na to:
"Chcesz zobaczyć moją dziurkę?"
pzdr
ożesz! ale macie przygody ha ha ha LOL śmieszne to i tragiczne za razem. ujrzałas niechcący prawidzwą ludzką naturę. Magdo, i chyba odkryłaś drugie życie staruszka :P stare to to, trzesące, jedną nogą w grobie ale jeszcze sie rwie... i swoją rente oferuje :D LOL
OdpowiedzUsuńtrzeba było sie umówić :P rentę pobrać w lasku... i pobiec dalej....
podziwiam Twoja determinację w bieganiu, jak nigdy sie do biegania zmobilizowac nie mogłam :( a przydało by się, oj przydało!
Do Tomka - no i co? przepuścił "anglik" taką okazję do wróżby? może ze swojej dziurki powróżyć kobita chciała :D
Zazdroszczę ochoty do biegania. Moje psy i mus! dania im do wiwatu tak mnie wykańczają, że na samodzielny bieg nie mam już siły. /albo ci się nie chce ty leniwe babsko/.
OdpowiedzUsuńCo do staruszków - chuć i marzenie o tarle zdarza się w każdym wieku. Nie każdemu z wiekiem przybywa rozumu, niestety. Pozdrawiam:)
Samo życie...
OdpowiedzUsuńSzczęście w nieszczęściu że trafił na Ciebie, osobę która potrafi złapać dystans. Gorzej gdyby to była nastolatka z jednej strony łasa na "rentę" a z drugiej zwichnięta po przygodzie na resztę życiorysu...
Titanio, "Anglik" nic nie zrozumiał z tej kuszace propozycji...;-)
OdpowiedzUsuńBieganie jest super, podobnie jak marsz. W ogóle ruch jest fajny.
OdpowiedzUsuńA staruszek to był taki z tego grona starców od Zuzanny :D
Ci co chcieli postraszyć ale czym nie mieli? :))) W Sztaudyngerze jestem biegła bo Supełki miały sporo świńskich rysunków, i w wieku podstawówkowym wertowałam wzdłuż i wszerz.
OdpowiedzUsuńto ci dziad obleśny!
OdpowiedzUsuńtakich to koniecznie szerokim łukiem traktować trzeba, wstydu nie mają
sport to zdrowie, podziwiam
biegam w myślach bo jak przychodzi co do czego to mi się nie chce ;)
Kto by pomyślał, że rozkoszny bezzębny staruszek ma pod swoją bujną łysiną tak sprośne myśli i odwagę, by wcielić je w życie ! Podziwiam Twą determinację, jeśli chodzi o bieganie :) I miejmy jednak nadzieję, że śmiały dziadunio nie zniechęcił Cię do dalszych interakcji z ludźmi w wieku podeszłym ;)
OdpowiedzUsuńRzeczywiście przepadł dziad i w moich oczach...
OdpowiedzUsuńNie da się naprawić świata, jedyne co można to zmienić swój stosunek do Niego, żeby się nie denerwować... Ale łatwe to nie jest.
Zmobilizowałaś mnie. Ja ostatni zryw na bieganie miałam zimą, tą siarczystą właśnie!
Ale potem nadeszły deszcze, wśród ulewy jakoś nie dałam rady się zmusić do wyjścia z domu. Ale chcę i to bardzo wrócić do jakiej takiej formy bez zadyszkowej! Postaram się, a jak mi się uda, to się pochwalę :))
...no i najważniejszy jest dystans....i do sprawy i w bieganiu ...i tego się należy trzymać !
OdpowiedzUsuńDo Tomka, No to "anglik" musi się nauczyć jęz. polskiego... aby więcej takich okazji wróżebnych nie przepuszczać :D
OdpowiedzUsuń