dzieci i śmieci

Godzina późnopopołudniowa, słońce ma fajrant za chmurami, temperatura - 3 krople potu w skali ciała, czyli można przekroczyć próg domu w kierunku na zewnątrz. Wychodzimy. Punkt docelowy - plac zabaw. Jesteśmy na miejscu tak zwanym, jeszcze tylko pozbierać po okolicy szkło z butelek, rzucić obok przepełnionego kosza i można usiąść na ławce zatopionej w konfetti z łusek słonecznika.
Na szczątkach ławki obok, dokładnie na jej oparciu, siedzą puszkowcy wyciskający z nich (puszek) ostatnie, próżniowe zgrzyty. Koniec picia podsumowuje głośny bek - jak amen w pacierzu. Teraz mogą głośno wstać, kurwnąć, charknąć i odejść - taki samczy "rytuał przejścia", zapewne spowrotem pod monopolowy.
Odwracam wzrok, wzdycham do siebie, potem w kierunku zjeżdżalni i nagle tknięta widokiem barwnej mozaiki, głośno wrzeszczę do wspinającęgo sie po drabince syna
- Igor nie zjeżdżaj, bo ktoś puścił pawia!
-Co to jest paw? - dobiega mnie głosik z wieżyczki.
-To taki ptak, który przynosi nieszczęście, jak się w niego wjedzie....tłumaczę łagodnie wątek fizjologiczny. Coś tą metaforą nie trafiam w zdumione oczy, więc wywalam kawę na ławę, a nastepnie dla zatarcia brzydkich śladów opisuję, piekny ptasi oryginał.
 Igor nie przestaje sie przyglądać zawartości żołądka, więc trzeba odwrócić uwagę skuteczniej.
Na celowniku huśtawki. Okazuje się jednak, że z bujania nici, gdyż hustawka nr.1 ubabrana błotem (wolę tak mysleć) hustawka nr.2, a konkretnie jej łańcuch, zasupłany po górną belkę,
- Widzisz? gdybyś zjadł ładnie obiadek, to może byś zdążył urosnąć i dosięgnął, a tak zostaje piaskownica. Chodź, może psy nie zdążyły się załatwić...