spotkanie z przeznaczeniem

Na blogach zaoceanicznych dynie w pajęczynach. Dużo koloru zachodzącego słońca  w strasznej scenerii pajęczych odnóg i postaci ukatrupiających wzrokiem. W naszych rodzimych granicach dziś łuny. Będzie jasno i szeptem pośród strzępiastych kulek chryzantem.
Ciekawe doznania dla pasażerów samolotów, bo chyba widać z wysokości płomyki cmentarzy.
 Szykowałam się do corocznych objazdów, ale ostatecznie się wstrzymałam. W tym roku zapaliłam sobie czerwone światełko stopu.
L. pojechał na grób ojca.
 Nie czuję się winna, od dawna kalendarz jest dla mnie umownym liczydłem.
 Tłusty druk, że tego a tego dnia trzeba bardziej się postarać w danej dziedzinie, spływa po mnie.
Każdy dzień jest dobry by dać laurkę, segregować śmieci, tudzież wysprzątać grobowe obejścia, ale rozumiem , że pewne schematy porządkują rzeczywistość, ułatwiają życie.
 Nie czuję presji podtrzymywania tradycji, nawet mogłabym się obejść bez świąt.
 Brr, brzmi przeraźliwie smutno, nieprawdziwie? Ja nie czuję się ogołocona z czegoś, raczej wolna.
 Nie powiem, może i jest to dyktowane lenistwem, takie scedowanie obowiązków na tych co lubią, bo ja owszem lubię np zimowe święta, tylko nie czuję wewnętrznego przymusu dbania o ich formę.
 Nie ignoruję, ale też nie związuję się węzłem konwenansów, rytuałów.
Nie raz każą się tłumaczyć, a ja zwyczajnie od słowa tradycja wolę tolerancja.
Nawet jeśli wydaje mi się, że dzisiaj jest święto cmentarnych spacerowiczów, to powstrzymam się od pełniejszych komentarzy. W sumie, co tam moja opinia, juz rozpływa się w ciszy wieczoru.

Myśl o kresach zycia często mnie nachodzi.
Dzisiaj klimat zdjęć w sepii jest wyrazistszy. Dzisiaj przerzucając pergaminowe przekładki rozsnuwam mgłę przeszłości. Pośród rodzinnych, archiwalnych albumów z młodości mojej babci zapodziało się kilka łez i westchnień.