zirou

Śni mi się, że spaceruję po brukowanym placu. Miasto  jest szaro białe. Przychodzi mi na myśl Wrocław, ale to nieprawda. Pod jedną z kamienic jest przejście na przylegający rynek, tam się kieruję. Jednak pod łukowatym sklepieniem zatrzymuję się. Hebanowe drzwi prowadzące do jakiegoś wnętrza odwracaja uwagę. Wchodzę. Zmiana klimatu. Coś jakby przedwojenny hotel. Czarne, lakierowane meble, czarne, lakierowane włosy recepcjonisty. Aksamitna czerwień ciężkich zasłon i dywan też w kolorze krwi. Rozglądam się i zauważam szerokie, kamieniste schody podparte wielkimi kolumnami. Zaczynam wchodzić. Wszystko robi imponujace wrażenie, projektant musiał mieć manię wielkosci.
 Dociera do mnie dojmująca cisza i puste korytarze na kolejnych piętrach. Im wyżej, tym milczenie murów staje się przenikliwe i bolesne. Nikt tu nie pracuje, echo odbija się od gołych ścian. Wspinaczka trwa i nagle zauważam, że schody nie są juz z kamienia, ale uszyte z materacy jakie można znaleźć na salach gimnastycznych. Miękkie, połączone grubym szwem. Nogi zapadają się, ale pokonuję stopień po stopniu. Nie przerywam nawet gdy gąbka powoli traci kanty, staje się obitą skajem zjeżdżalnią, jak dmuchany plac zabaw dla dzieci. Próbuję mimo wszystko się wdrapać, chwytam szczebli, wczepiam palcami, na próżno.  Nagle z góry słyszę głos - 'wyżej wstęp wzbroniony'. Mówi do mnie pani z włosami wymodelowanymi jak u Rity Heyworth. Ładna i uśmiechnięta .
 Koniec.

Zawsze z łatwością przychodziła mi interpretacja snów.
 Chcę zmierzać do  celu, bo  powinnam. Każdy powinien mieć jakiś cel w życiu, prawda? Tak naprawdę, to ja nie mam celu. Nie wiem co mam robić, żeby nie czuć pustki w sobie. Pustka wypełnia mnie tym swoim niczym i czasem myślę... po co wstaję rano? Żeby łapać się we mgle latarni?
 Zaprzepaściłam swoje wykształcenie. Nic juz nie pamiętam ze studiów. Nawet nie wiem , czy chciałabym ta wiedzę odswieżyć i wykorzystać.
Nie mam na siebie pomysłu, tylko słomiany zapał. Próbuję, nie kończę, rzucam.
Przyjdzie mi nic nie robić, albo robić takie nic jak dotychczas.
 Ciagle uciekam, albo przeciwnie - stoję w miejscu, odraczam start, bo nie wiem którędy pobiec.
Meta to wygrane życie, świadomość i duma, że się go nie zaprzepaściło, że oprócz rodziny kochało się coś jeszcze.

Jestem wyrzutem sumienia. Pruję przed siebie  jak ślepy nabój.