szarość nie radość...czyli na zakręcie, a raczej rogu...nosorożca

Za każdym razem, kiedy dzieje się u nas 'coś większego', bogatego w treść, Leszek z nutką ironii stwierdza - Napiszesz o tym na blogu. Posyłam mu wówczas krzywy uśmiech grymasem zwany, bo odśrodkowo wiem, że raczej nie.
 Czuję się podzielona na dwie części, z której jedna jest większa i obrazkowa. Udzielam się na drugim blogu, ale i tam wytraca się powoli mój entuzjazm.
 Kiedy zaczynałam pisanie tego, powiedzmy pamiętnika, przeczuwałam, że to się pewnie kiedyś skończy.
 Nie mówię, że się właśnie kończy, nie!:) ...choć może boję się do tego przyznać? Może mój zapał samoistnie wygasa, jak w związku, jak w pracy...wypalenie.
Nie poświęcam obecnie tak wiele czasu na zaglądanie i czytanie Was, jak robiłam to niegdyś.
Powoli opuszcza mnie potrzeba wywnętrzania, opisywania, dzielenia się...jakbym się kurczyła i próbowała zabić myśli w zarodku, jakby sens miało tworzenie przestrzeni czemuś innemu, co niekoniecznie ma nazwę.
Od tej pory ten blog mógłby być jak sen, poezja, jak urywki zdań....
Nie wiem co będzie, jakie będzie, czy będzie...


Wygrzebałam z archiwum zdjęcie.
2 lata temu w zoo.
 Pisałam o tej wizycie, w tym miejscu i jeszcze przed chwilą wahałam się...zamieścić na tym blogu, czy drugim? Życie zatacza koła, choć w innej czasoprzestrzeni. Wtedy czuliśmy się całą rodziną znużeni, jak ów jegomość ze zdjęcia i pozostała menażeria.
 Wiecie, czasem rozczłonkowanie niesie niepotrzebne frustracje, jak się chce za dużo i dodatkowo - niewiadomoczego.

szara eminencja (ktoś się identyfikuje?:P )

i trochę zeszłorocznej kolorowej jesieni do góry nogami

Słucham starych nagrań Bobbiego McFerrina, którego być może kojarzycie ze świetną piosenką-
"Don't worry be happy". McFerrin nie używa instrumentów, tłem muzycznym jego piosenek jest głos - mistrzostwo świata!
Nie bez kozery zachęcam jesiennych smutasów (i nie tylko) do przypomnienia sobie tego hitu.

z pozdrowieniami
                         Magda i Bobby:)