Przejdź do głównej zawartości

Enta potęga lasu

My juz zawróceni.
 Urlop brzmiał prawie jak ukrop..ufff..słońce dało nauczkę uparcie się doń modlącym.
Wcale szybko nie zleciało, czyli, że nudno?
 Niekoniecznie.  Każdy dzień smakował inaczej, choć z wyczuwalną, słodką nutką lodów pobitych smietaną;) Przywiozłam osobisty nadbagaż, który muszę wytopić (ale to juz inna bajka)
Jezioro...
 Jezioro Międzybrodzkie czystością nie ujmuje, ale widokowo jest całkiem całkiem. Przede wszystkim liczyły sie góry i cień lasu. Nie miałam zanadto okazji do wysokopiennych spacerów, ale podeszłam na jeden szczyt trzy razy, co napawa mnie dumą ;)
Z wód wolę zdecydowanie morza, ale góry podziwiam za ich niewzruszoną siłę i leśne zaszycie. Zaszycie, nie inaczej. Bo drzewa sa ukoronowaniem gór, piękną, ponadczasową fryzurą ziemistych zboczy.
Kiedy człowiek, o imieniu Magda, samotnie zgina stopy na szlaku, drżąc nieco przed dzikimi świniami i wężami, uspokaja się mogąc odpukać w niemalowane;)
 Drzewa przyjmują i odbijają lęki, są po prostu odpromiennikami złych myśli.

Posuwając się ku wierzchołkowi zdobyłam się na eksperyment. Przecież czytałam i wyczuwam energię roślin i drzew, a dotąd nie spróbowałam sie tulić i pozytywnie napromieniować:)
Dlaczego?
 Wzięłam więc w objęcia kilka drzew, nie znając gatunku i nie wiedząc czym się ze mną podzielą. Przystępowałam z drżeniem serca, w poczuciu...że to dziwne? Chyba tak, ale w momencie zetknięcia, drżenie wszelakie było uziemiane. Spokój, to słowo przychodzi mi najłatwiej, by opisać co czułam.

Drzewa z jednej strony mnie smucą, z drugiej unoszą pierś czułym westchnieniem.
Stoją w jednym miejscu, na zawsze (nie licząc scięcia)
To 'na zawsze'  staje mi w gardle , dławi.
Niewzruszoność istnienia wbita korzeniami w ziemię jest klaustrofobiczna.
Z drugiej strony - siła, spokojne poddanie przeznaczeniu, akceptacja misji, twardy pancerz kory na przekór wiatrom zmian.
 Mieć tyle pokory, ile drzewa mają w sobie. Czcić swój los i nie wyrywać sie ku nieznanemu, by poczuć życie mocniej i inaczej...

W górskich lasach myślę o gonitwie codziennej, o tym że muszę wracać na ziemię, w dół i żyć, przemieszczać sie, przec do przodu w celu nie całkiem zdefiniowanym i niewyraźnym, a one ..... one wybiły sie mimo tego.

Komentarze

  1. Wróciłaś i idź w górę, w żaden dół... dobrego!

    OdpowiedzUsuń
  2. czasami warto przytulić się do drzewa ;) pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Witaj!
    Najlepszości na powakacyjne dni:-)
    A do przytulania najlepsza jest brzoza!
    Cieplutko pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  4. Oooo i Mami jest:)
    Pięknie postrzegasz świat i pięknie o tym opowiadasz!!! Co do energii drzew?? 15 lat temu (jeszcze jako wojująca dziennikarka) stałam w ogrodzie na plebanii z pewnym stareńkim księdzem-poetą dyskursa prowadząc...Kazał ścisnąć w dłoni gałązkę modrzewia i mówić co czuję. Na początku tylko małe igiełki...potem pulsowanie żywej materii! Aż podskoczyłam z wrażenia:)Uśmiechnięty starowina zatoczył ręką łuk i zapewnił: jest wszędzie! Może był tak otwarty na ludzi i świat bo nie miał luksusowego auta i jeździł... rowerem:)))

    Też jestem wilkiem morskim!!!

    OdpowiedzUsuń
  5. o tak, góry mają swoja Moc! nie tylko od drzew można czerpać energię. zawsze jak się wraca z Gór człowiek czuje się taki doładowany... dzielą się swoją energią, otwierają czakramy... dobrze, że Wam się urlop udał:)

    Magdo- przytulaj się do drzew jak najczęściej!teraz, pod koniec lata są najbardziej energetyzujące. lipa, sosna, brzoza, świerk- wszystkie mają wiele do zaoferowania. najłatwiej i najszybciej można wyczuć energię buka- dodaje sił witalnych, jego energia leczy stres i problemy zdrowotne z górnymi drogami oddechowymi (ma właściwości odkażające i wykrztuśne- jest składnikiem wielu lekarstw)....

    ja z energią drzew już od dawna za pan brat ;) Mama mnie tego nauczyła. a góry to moja największa miłość, więc takie opowieści to balsam dla mej duszy :)
    pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  6. Niech moc drzewa będzie z Tobą:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Pieknie przenosisz na klawiature swoje obserwacje i przemyslenia:)

    OdpowiedzUsuń
  8. pieknie piszesz..ja przytulam sie zawsze do brzozy.

    OdpowiedzUsuń
  9. Poetycznie się zrobiło:)) Przytul się lepiej do mnie, a nie do drzewa. Ja jestem miękka i ciepła, a drzewo chropowate i chłodne. No...i chyba mam mniej robaków.
    Dla mnie nie mają pokory, są dumne i zachłanne, nie liczą się z niczym - ani z czasem,ani z cierpieniem, ani z tym co mniejsze i słabsze. Ich korzenie sięgają głęboko wysysając energie ziemi, są na tyle silne, że potrafią burzyć mury. Bez skrupułów zabierają życiodajne słońce temu co do nich się zbliży w nadziei na schronienie. To w gałęziach drzewa ukrył się wąż, który skusił Ewę. :)Trzymaj się od drzew z daleka...

    OdpowiedzUsuń
  10. lubię czytać Twoje opowiastki:-)
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  11. Mnóstwo inspiracji tu u Ciebie!

    Pozdrawiam,
    Paula

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

....

Lubie koloryzować, zmieniać rzeczywistość według własnego widzimisię, kłamać obrazami, ale bez szkody. Piszę o fotografowaniu, o wysysaniu ze zdjęcia rzeczy, których na nim nie ma , a czuję je...czułam.....więc w sumie nie kłamię... Nie jestem profesjonalistą więc przerabiam, żeby nadrobić to co nieuchwycone, a przeleciało motylem, zagrało delikatnie w duszy. Uwielbiam zdjęcia, które odczuwam, nawet jesli nadano im sztucznie jakis rys  W ogóle podchodzę do zjawisk jak synesteta.  To niesamowite smakować kolory, dotykać dźwięków. Wyczuwac faktury tam gdzie ich, na zdrowy rozum, nie powinno być, wypowiadać czyjeś imię i kolorować jak obrazek. M a g d a le na jo a n n a a g nie s zk a pa t rycja a d a m zamknijcie oczy i spróbujcie napisać swoje imię kolorami:) Jakie jest ? Z rzeczy przypodłogowych i przyściennych... Znalazłam sposób na zaczątki mojej sklerozy, czy też wybujałą wyobraźnię majacą ścisły związek z AGD ;)  Czasami po kilka razy sprawdzam, czy coś wyłączyłam,

młoda kobieta i MOŻE

Jak długo jesteś w stanie wytrzymać samotność? Kiedy jestem sama, fizycznie, jestem wolna - robię co chcę, nie robię czego nie chcę. Jednak dlatego, że nadal żyją we mnie rzeczy zdarzenia ludzie, nie jestem samotna. Bycie samemu jest znośne, to nie to samo, co bycie samotnym. Kiedy jesteś sam, ale nie samotny, jestes w stanie zmierzyć sie z najtrudniejszym. Najtrudniej zaś poznać samego siebie Natasza Caban jest na dobrej drodze

filozofka noworoczna

Witam siebie na polanie myśli!  Ostatnio te myśli nie są  zbyt zuchwałe i odkrywcze.