Przejdź do głównej zawartości

o wężach powietrznych...

W nocy przyszło do nas rozczochrane, małe co nieco i wcisnęło kuliste pośladki między parę, też nie kościstych, pleców. Spało kilka minut, następnie podskoczyło jak sprężynka, opadło i pogłębiając dziurę w materacu (do wymiany) wydobyło z siebie:
- Ta tlomba powietsna, ona mie goni...
 Bidulek, trzeba mu było na spokojnie i zadziwiająco konkretnie ( w srodku nocy!)  tłumaczyć, że trąby to zwykle zapowietrzają tereny nie osiedlone zanadto, bloków nie tykają, a juz na pewno nie dzieci najsłodsze na świecie w tych blokach śpiące;)
To uśpiło jego i czujność, choć coś tam jeszcze bełkotał przez sen o lejach, ma sie rozumieć w swoim dziecięco-onirycznym narzeczu.
 Rano pierwsze co usłyszeliśmy po przebudzeniu to: 
- Chce tlombę!
 Że jak?? Mgła zaskoczenia opadła prędziutko, bo sie przypomniały wydarzenia z nocy. Nastepnie główna rola przypadła filmikom z you tube - o tornadach w rzeczy samej.
Kogoś może teraz otrzepać, żeby rodzice zaraz tak ostro uświadamiali trzylatka, co to różnica ciśnień i że krowy czasem też potrafią fruwać..eee tam, obyło sie bez zasłaniania oczu.
 Co dalej.
 Maluch patrzy na ekran zaciekawiony, tylko po pewnym czasie pyta.
 Gdzie ta tlomba?
 No jak to gdzie? Tu użyto palca wskazującego - no tu..ooo..
 - Dlacego ta tlomba nie ma ogienia?
 - ????
- Gdzie jest ogień??
- ????
Bądź tu rodzicu mądry i zrozum swoje dziecko. No o co ci dziecko chodzi? Nie ten żywioł!
 Nie chcę sie wdawać w szczegóły, ale po nitce do kłębka wyszło szydło z worka. Chodziło ni dłużej ni krócej, ale o wąż strażacki!!
 Skąd się wziął motyw trąby, mogę się domyślać po podobieństwie kształtów, ale dlaczego po prostu - nie wąż?
Ok, sny są pokręcone jak chwostek, a wyobraźnia dziecka bujna, jak i jego kształtki  (a przynajmniej kształtki naszego osobistego pączka;)

        Widzieliśmy tego lata juz kilka tlomb, znaczy węży.
Widzieliśmy je w pewnym cudownie chłodnym i przestronnym miejscu na ziemi śląskiej, ścislej - mysłowickiej.
 Zdarzenie miało miejsce w Muzeum Pożarnictwa, najwiekszym w Europie (ponoć).
         Tu pragnę upalnie zachęcić, tych którzy nie byli, a mają blisko i tych, którzy mają dzieci o "zawężonych" zainteresowaniach ( ale nie róbmy wyjątków), by sie udali i na własne oczy ujrzeli sikawki i drabiny, hełmy i nawet pół malucha ( w skrócie fi-63p;) i sie przy okazji ochłodzili.
 Z góry uprzedzam, nie ponoszę odpowiedzialności za sny, ale daję gwarancje, że  chłopczyków i dziewczynków to miejsce nie zawiedzie, gdyż mieści wiele eksponatów przyjaznych rękom.
Można tu wsiąść do wozów, pokręcić kierownicą, podzwonić, dotknąć tego i owego, chyba nawet przymierzyć...no, mnóstwo czasowników.
 Nawet mnie sie podobało, bo temperatura zdatna do zwiedzania i w ogóle ta czerwień, co za odmiana na tle wszechwyblakłego siana;)

 A było to tak:

Koniec i bomba, kto nie czytał ten tlomba;P

Komentarze

  1. właśnie odkrywam Twojego bloga:) i już mi się podba, a dzisiejsza "tłomba" the best:) zatem ja czytam więc nie "tłomba" ze mnie:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Zawsze mnie zadziwiał dziecięcy tok myślenia. Od przyczyny do skutku droga jest niesamowita czasami. Taka "tlombiasta";)

    OdpowiedzUsuń
  3. No po takiej wyprawie w stronę przygody, sny trąbiaste nie dziwota :D
    Czas płynie, a facetom nadal podobają się wozy strażackie, pociągi... Kiedy następna wyprawa do muzeum kolejnictwa? :)
    Fajne te wozy :)

    OdpowiedzUsuń
  4. miła Magdo, zajrzyj proszę do mnie, czeka niespodzianka.... :)

    http://drugaszesnascie.blogspot.com/2010/07/tworczosc-nie-jest-odosobnionym-aktem.html

    ogromnie się cieszę, że dzięki komentarzowi mogłam odkryć twoje miejsce.
    jestem pod wielkim urokiem i na pewno będę sprawdzać co nowego.
    pozdrawiam
    Eliza
    2:16

    OdpowiedzUsuń
  5. :) te wozy strażackie wyglądają jak takie małe zabawki :) śliczne!

    OdpowiedzUsuń
  6. wow
    strażak Wam rośnie ;))
    a te wozy na przedostatnim zdjęciu wyglądają jak miniaturki :D zabawki :D

    OdpowiedzUsuń
  7. hi hi hi świetny pościk, superowo się czyta, "tlombowo" dałaś czadu :) rzeczywiście dzięcięca wyobraźnia i skojarzenia są niesamowite i... nie do przewidzenia, a muzeum - super! jak strażacko i jak czerwono tam było! zdjęcia piękne!
    iii jo! iiii jo! iiii jo!

    OdpowiedzUsuń
  8. no to masz mamo za swoje !!!! Dostarczać dziecku takich emocji a potem się dziwic ,ze ma sny aż tak kolorowe ...i tlombowe ;-)))

    OdpowiedzUsuń
  9. Ha, ha przednia, "tlombowa" historyjka. Mój Stasiek byłby zachwycony takim miejscem. A wyobraźnia maluchów nie zna granic, ale dzięki temu trochę nas zmuszają byśmy na oczywistości spojrzeli pod innym kątem. To jest i twórcze, i piękne a ile jeszcze dodatkowo nowych furtek otwiera...:)
    Właśnie odkrywam to Twoje miejsce. Dziękuję za komentarz u mnie, bo mogłam tu trafić:) A ponieważ tak tu pięknie i ciekawie będę zaglądać po nowości:)
    Najlepszości na dobry początek tygodnia.
    p.s
    Gratulacje z wygranej u Elizy!!!

    OdpowiedzUsuń
  10. Cudne skojarzenie z tą tlombą :))
    A wrażeń z muzeum też zazdraszczam, sama lubię pozwiedzać takie miejsca!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

....

Lubie koloryzować, zmieniać rzeczywistość według własnego widzimisię, kłamać obrazami, ale bez szkody. Piszę o fotografowaniu, o wysysaniu ze zdjęcia rzeczy, których na nim nie ma , a czuję je...czułam.....więc w sumie nie kłamię... Nie jestem profesjonalistą więc przerabiam, żeby nadrobić to co nieuchwycone, a przeleciało motylem, zagrało delikatnie w duszy. Uwielbiam zdjęcia, które odczuwam, nawet jesli nadano im sztucznie jakis rys  W ogóle podchodzę do zjawisk jak synesteta.  To niesamowite smakować kolory, dotykać dźwięków. Wyczuwac faktury tam gdzie ich, na zdrowy rozum, nie powinno być, wypowiadać czyjeś imię i kolorować jak obrazek. M a g d a le na jo a n n a a g nie s zk a pa t rycja a d a m zamknijcie oczy i spróbujcie napisać swoje imię kolorami:) Jakie jest ? Z rzeczy przypodłogowych i przyściennych... Znalazłam sposób na zaczątki mojej sklerozy, czy też wybujałą wyobraźnię majacą ścisły związek z AGD ;)  Czasami po kilka razy sprawdzam, czy coś wyłączyłam,

młoda kobieta i MOŻE

Jak długo jesteś w stanie wytrzymać samotność? Kiedy jestem sama, fizycznie, jestem wolna - robię co chcę, nie robię czego nie chcę. Jednak dlatego, że nadal żyją we mnie rzeczy zdarzenia ludzie, nie jestem samotna. Bycie samemu jest znośne, to nie to samo, co bycie samotnym. Kiedy jesteś sam, ale nie samotny, jestes w stanie zmierzyć sie z najtrudniejszym. Najtrudniej zaś poznać samego siebie Natasza Caban jest na dobrej drodze

filozofka noworoczna

Witam siebie na polanie myśli!  Ostatnio te myśli nie są  zbyt zuchwałe i odkrywcze.